₁Ὑπολαβὼν δὲ Ελιφας ὁ Θαιμανίτης λέγει

₂Μὴ πολλάκις σοι λελάληται ἐν κόπῳ;

ἰσχὺν δὲ ῥημάτων σου τίς ὑποίσει;

₃εἰ γὰρ σὺ ἐνουθέτησας πολλοὺς

καὶ χεῖρας ἀσθενοῦς παρεκάλεσας

₄ἀσθενοῦντάς τε ἐξανέστησας ῥήμασιν

γόνασίν τε ἀδυνατοῦσιν θάρσος περιέθηκας,

₅νῦν δὲ ἥκει ἐπὶ σὲ πόνος καὶ ἥψατό σου, σὺ δὲ ἐσπούδασας.

₆πότερον οὐχ ὁ φόβος σού ἐστιν ἐν ἀφροσύνῃ

καὶ ἡ ἐλπίς σου καὶ ἡ ἀκακία τῆς ὁδοῦ σου;

₇μνήσθητι οὖν τίς καθαρὸς ὢν ἀπώλετο

ἢ πότε ἀληθινοὶ ὁλόρριζοι ἀπώλοντο.

₈καθ᾽ ὃν τρόπον εἶδον τοὺς ἀροτριῶντας τὰ ἄτοπα,

οἱ δὲ σπείροντες αὐτὰ ὀδύνας θεριοῦσιν ἑαυτοῖς.

₉ἀπὸ προστάγματος κυρίου ἀπολοῦνται,

ἀπὸ δὲ πνεύματος ὀργῆς αὐτοῦ ἀφανισθήσονται.

₁₀σθένος λέοντος, φωνὴ δὲ λεαίνης,

γαυρίαμα δὲ δρακόντων ἐσβέσθη·

₁₁μυρμηκολέων ὤλετο παρὰ τὸ μὴ ἔχειν βοράν,

σκύμνοι δὲ λεόντων ἔλιπον ἀλλήλους.

₁₂εἰ δέ τι ῥῆμα ἀληθινὸν ἐγεγόνει ἐν λόγοις σου,

οὐθὲν ἄν σοι τούτων κακὸν ἀπήντησεν.

πότερον οὐ δέξεταί μου τὸ οὖς ἐξαίσια παρ᾽ αὐτοῦ;

₁₃φόβοι δὲ καὶ ἠχὼ νυκτερινή,

ἐπιπίπτων φόβος ἐπ᾽ ἀνθρώπους,

₁₄φρίκη δέ μοι συνήντησεν καὶ τρόμος

καὶ μεγάλως μου τὰ ὀστᾶ συνέσεισεν,

₁₅καὶ πνεῦμα ἐπὶ πρόσωπόν μου ἐπῆλθεν,

ἔφριξαν δέ μου τρίχες καὶ σάρκες.

₁₆ἀνέστην, καὶ οὐκ ἐπέγνων·

εἶδον, καὶ οὐκ ἦν μορφὴ πρὸ ὀφθαλμῶν μου,

ἀλλ᾽ ἢ αὔραν καὶ φωνὴν ἤκουον

₁₇Τί γάρ; μὴ καθαρὸς ἔσται βροτὸς ἐναντίον κυρίου

ἢ ἀπὸ τῶν ἔργων αὐτοῦ ἄμεμπτος ἀνήρ;

₁₈εἰ κατὰ παίδων αὐτοῦ οὐ πιστεύει,

κατὰ δὲ ἀγγέλων αὐτοῦ σκολιόν τι ἐπενόησεν,

₁₉τοὺς δὲ κατοικοῦντας οἰκίας πηλίνας,

ἐξ ὧν καὶ αὐτοὶ ἐκ τοῦ αὐτοῦ πηλοῦ ἐσμεν,

ἔπαισεν αὐτοὺς σητὸς τρόπον·

₂₀καὶ ἀπὸ πρωίθεν ἕως ἑσπέρας οὐκέτι εἰσίν,

παρὰ τὸ μὴ δύνασθαι αὐτοὺς ἑαυτοῖς βοηθῆσαι ἀπώλοντο·

₂₁ἐνεφύσησεν γὰρ αὐτοῖς καὶ ἐξηράνθησαν,

ἀπώλοντο παρὰ τὸ μὴ ἔχειν αὐτοὺς σοφίαν.