₂Ἐξομολογήσομαί σοι, κύριε, ἐν ὅλῃ καρδίᾳ μου,

διηγήσομαι πάντα τὰ θαυμάσιά σου·

₃εὐφρανθήσομαι καὶ ἀγαλλιάσομαι ἐν σοί,

ψαλῶ τῷ ὀνόματί σου, ὕψιστε.

₄ἐν τῷ ἀποστραφῆναι τὸν ἐχθρόν μου εἰς τὰ ὀπίσω

ἀσθενήσουσιν καὶ ἀπολοῦνται ἀπὸ προσώπου σου,

₅ὅτι ἐποίησας τὴν κρίσιν μου καὶ τὴν δίκην μου,

ἐκάθισας ἐπὶ θρόνου, ὁ κρίνων δικαιοσύνην.

₆ἐπετίμησας ἔθνεσιν, καὶ ἀπώλετο ὁ ἀσεβής,

τὸ ὄνομα αὐτῶν ἐξήλειψας εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος·

₇τοῦ ἐχθροῦ ἐξέλιπον αἱ ῥομφαῖαι εἰς τέλος, καὶ πόλεις καθεῖλες,

ἀπώλετο τὸ μνημόσυνον αὐτῶν μετ᾽ ἤχους.

₈καὶ ὁ κύριος εἰς τὸν αἰῶνα μένει,

ἡτοίμασεν ἐν κρίσει τὸν θρόνον αὐτοῦ,

₉καὶ αὐτὸς κρινεῖ τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ,

κρινεῖ λαοὺς ἐν εὐθύτητι.

₁₀καὶ ἐγένετο κύριος καταφυγὴ τῷ πένητι,

βοηθὸς ἐν εὐκαιρίαις ἐν θλίψει·

₁₁καὶ ἐλπισάτωσαν ἐπὶ σὲ οἱ γινώσκοντες τὸ ὄνομά σου,

ὅτι οὐκ ἐγκατέλιπες τοὺς ἐκζητοῦντάς σε, κύριε.

₁₂ψάλατε τῷ κυρίῳ τῷ κατοικοῦντι ἐν Σιων,

ἀναγγείλατε ἐν τοῖς ἔθνεσιν τὰ ἐπιτηδεύματα αὐτοῦ,

₁₃ὅτι ἐκζητῶν τὰ αἵματα αὐτῶν ἐμνήσθη,

οὐκ ἐπελάθετο τῆς κραυγῆς τῶν πενήτων.

₁₄ἐλέησόν με, κύριε, ἰδὲ τὴν ταπείνωσίν μου ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου,

ὁ ὑψῶν με ἐκ τῶν πυλῶν τοῦ θανάτου,

₁₅ὅπως ἂν ἐξαγγείλω πάσας τὰς αἰνέσεις σου

ἐν ταῖς πύλαις τῆς θυγατρὸς Σιων·

ἀγαλλιάσομαι ἐπὶ τῷ σωτηρίῳ σου.

₁₆ἐνεπάγησαν ἔθνη ἐν διαφθορᾷ, ᾗ ἐποίησαν,

ἐν παγίδι ταύτῃ, ᾗ ἔκρυψαν, συνελήμφθη ὁ ποὺς αὐτῶν·

₁₇γινώσκεται κύριος κρίματα ποιῶν,

ἐν τοῖς ἔργοις τῶν χειρῶν αὐτοῦ συνελήμφθη ὁ ἁμαρτωλός. ᾠδὴ διαψάλματος.

₁₈ἀποστραφήτωσαν οἱ ἁμαρτωλοὶ εἰς τὸν ᾅδην,

πάντα τὰ ἔθνη τὰ ἐπιλανθανόμενα τοῦ θεοῦ·

₁₉ὅτι οὐκ εἰς τέλος ἐπιλησθήσεται ὁ πτωχός,

ἡ ὑπομονὴ τῶν πενήτων οὐκ ἀπολεῖται εἰς τὸν αἰῶνα.

₂₀ἀνάστηθι, κύριε, μὴ κραταιούσθω ἄνθρωπος,

κριθήτωσαν ἔθνη ἐνώπιόν σου·

₂₁κατάστησον, κύριε, νομοθέτην ἐπ᾽ αὐτούς,

γνώτωσαν ἔθνη ὅτι ἄνθρωποί εἰσιν.

διάψαλμα.

₂₂ἵνα τί, κύριε, ἀφέστηκας μακρόθεν,

ὑπερορᾷς ἐν εὐκαιρίαις ἐν θλίψει;

₂₃ἐν τῷ ὑπερηφανεύεσθαι τὸν ἀσεβῆ ἐμπυρίζεται ὁ πτωχός,

συλλαμβάνονται ἐν διαβουλίοις, οἷς διαλογίζονται.

₂₄ὅτι ἐπαινεῖται ὁ ἁμαρτωλὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῆς ψυχῆς αὐτοῦ,

καὶ ὁ ἀδικῶν ἐνευλογεῖται·

₂₅παρώξυνεν τὸν κύριον ὁ ἁμαρτωλός

Κατὰ τὸ πλῆθος τῆς ὀργῆς αὐτοῦ οὐκ ἐκζητήσει·

οὐκ ἔστιν ὁ θεὸς ἐνώπιον αὐτοῦ.

₂₆βεβηλοῦνται αἱ ὁδοὶ αὐτοῦ ἐν παντὶ καιρῷ,

ἀνταναιρεῖται τὰ κρίματά σου ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ,

πάντων τῶν ἐχθρῶν αὐτοῦ κατακυριεύσει·

₂₇εἶπεν γὰρ ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ Οὐ μὴ σαλευθῶ,

ἀπὸ γενεᾶς εἰς γενεὰν ἄνευ κακοῦ.

₂₈οὗ ἀρᾶς τὸ στόμα αὐτοῦ γέμει καὶ πικρίας καὶ δόλου,

ὑπὸ τὴν γλῶσσαν αὐτοῦ κόπος καὶ πόνος.

₂₉ἐγκάθηται ἐνέδρᾳ μετὰ πλουσίων

ἐν ἀποκρύφοις ἀποκτεῖναι ἀθῷον,

οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ εἰς τὸν πένητα ἀποβλέπουσιν·

₃₀ἐνεδρεύει ἐν ἀποκρύφῳ ὡς λέων ἐν τῇ μάνδρᾳ αὐτοῦ,

ἐνεδρεύει τοῦ ἁρπάσαι πτωχόν,

ἁρπάσαι πτωχὸν ἐν τῷ ἑλκύσαι αὐτόν·

₃₁ἐν τῇ παγίδι αὐτοῦ ταπεινώσει αὐτόν,

κύψει καὶ πεσεῖται ἐν τῷ αὐτὸν κατακυριεῦσαι τῶν πενήτων.

₃₂εἶπεν γὰρ ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ Ἐπιλέλησται ὁ θεός,

ἀπέστρεψεν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ τοῦ μὴ βλέπειν εἰς τέλος.

₃₃ἀνάστηθι, κύριε ὁ θεός, ὑψωθήτω ἡ χείρ σου,

μὴ ἐπιλάθῃ τῶν πενήτων·

₃₄ἕνεκεν τίνος παρώξυνεν ὁ ἀσεβὴς τὸν θεόν;

εἶπεν γὰρ ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ Οὐκ ἐκζητήσει.

₃₅βλέπεις, ὅτι σὺ πόνον καὶ θυμὸν κατανοεῖς

τοῦ παραδοῦναι αὐτοὺς εἰς χεῖράς σου·

σοὶ οὖν ἐγκαταλέλειπται ὁ πτωχός,

ὀρφανῷ σὺ ἦσθα βοηθῶν.

₃₆σύντριψον τὸν βραχίονα τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ πονηροῦ,

ζητηθήσεται ἡ ἁμαρτία αὐτοῦ, καὶ οὐ μὴ εὑρεθῇ δι᾽ αὐτήν·

₃₇βασιλεύσει κύριος εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος,

ἀπολεῖσθε, ἔθνη, ἐκ τῆς γῆς αὐτοῦ.

₃₈τὴν ἐπιθυμίαν τῶν πενήτων εἰσήκουσεν κύριος,

τὴν ἑτοιμασίαν τῆς καρδίας αὐτῶν προσέσχεν τὸ οὖς σου

₃₉κρῖναι ὀρφανῷ καὶ ταπεινῷ,

ἵνα μὴ προσθῇ ἔτι τοῦ μεγαλαυχεῖν ἄνθρωπος ἐπὶ τῆς γῆς.