₁πότερον οὐχὶ πειρατήριόν ἐστιν ὁ βίος ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς

καὶ ὥσπερ μισθίου αὐθημερινοῦ ἡ ζωὴ αὐτοῦ;

₂ἢ ὥσπερ θεράπων δεδοικὼς τὸν κύριον αὐτοῦ καὶ τετευχὼς σκιᾶς

ἢ ὥσπερ μισθωτὸς ἀναμένων τὸν μισθὸν αὐτοῦ.

₃οὕτως κἀγὼ ὑπέμεινα μῆνας κενούς,

νύκτες δὲ ὀδυνῶν δεδομέναι μοί εἰσιν.

₄ἐὰν κοιμηθῶ, λέγω Πότε ἡμέρα;

ὡς δ᾽ ἂν ἀναστῶ, πάλιν Πότε ἑσπέρα;

πλήρης δὲ γίνομαι ὀδυνῶν ἀπὸ ἑσπέρας ἕως πρωί.

₅φύρεται δέ μου τὸ σῶμα ἐν σαπρίᾳ σκωλήκων,

τήκω δὲ βώλακας γῆς ἀπὸ ἰχῶρος ξύων.

₆ὁ δὲ βίος μού ἐστιν ἐλαφρότερος λαλιᾶς,

ἀπόλωλεν δὲ ἐν κενῇ ἐλπίδι.

₇μνήσθητι οὖν ὅτι πνεῦμά μου ἡ ζωὴ

καὶ οὐκέτι ἐπανελεύσεται ὁ ὀφθαλμός μου ἰδεῖν ἀγαθόν.

₈οὐ περιβλέψεταί με ὀφθαλμὸς ὁρῶντός με·*

οἱ ὀφθαλμοί σου ἐν ἐμοί, καὶ οὐκέτι εἰμὶ‡

₉ὥσπερ νέφος ἀποκαθαρθὲν ἀπ᾽ οὐρανοῦ.

ἐὰν γὰρ ἄνθρωπος καταβῇ εἰς ᾅδην, οὐκέτι μὴ ἀναβῇ

₁₀οὐδ᾽ οὐ μὴ ἐπιστρέψῃ ἔτι εἰς τὸν ἴδιον οἶκον,

οὐδὲ μὴ ἐπιγνῷ αὐτὸν ἔτι ὁ τόπος αὐτοῦ.

₁₁ἀτὰρ οὖν οὐδὲ ἐγὼ φείσομαι τῷ στόματί μου,

λαλήσω ἐν ἀνάγκῃ ὤν,

ἀνοίξω πικρίαν ψυχῆς μου συνεχόμενος.

₁₂πότερον θάλασσά εἰμι ἢ δράκων,

ὅτι κατέταξας ἐπ᾽ ἐμὲ φυλακήν;

₁₃εἶπα ὅτι Παρακαλέσει με ἡ κλίνη μου,

ἀνοίσω δὲ πρὸς ἐμαυτὸν ἰδίᾳ λόγον τῇ κοίτῃ μου·

₁₄ἐκφοβεῖς με ἐνυπνίοις καὶ ἐν ὁράμασίν με καταπλήσσεις.

₁₅ἀπαλλάξεις ἀπὸ πνεύματός μου τὴν ψυχήν μου,

ἀπὸ δὲ θανάτου τὰ ὀστᾶ μου.

₁₆οὐ γὰρ εἰς τὸν αἰῶνα ζήσομαι, ἵνα μακροθυμήσω·

ἀπόστα ἀπ᾽ ἐμοῦ, κενὸς γάρ μου ὁ βίος.

₁₇τί γάρ ἐστιν ἄνθρωπος, ὅτι ἐμεγάλυνας αὐτὸν

ἢ ὅτι προσέχεις τὸν νοῦν εἰς αὐτὸν

₁₈ἢ ἐπισκοπὴν αὐτοῦ ποιήσῃ ἕως τὸ πρωὶ

καὶ εἰς ἀνάπαυσιν αὐτὸν κρινεῖς;

₁₉ἕως τίνος οὐκ ἐᾷς με

οὐδὲ προΐῃ με, ἕως ἂν καταπίω τὸν πτύελόν μου ἐν ὀδύνῃ;

₂₀εἰ ἐγὼ ἥμαρτον, τί δύναμαί σοι πρᾶξαι,

ὁ ἐπιστάμενος τὸν νοῦν τῶν ἀνθρώπων;

διὰ τί ἔθου με κατεντευκτήν σου,

εἰμὶ δὲ ἐπὶ σοὶ φορτίον;

₂₁καὶ διὰ τί οὐκ ἐποιήσω τῆς ἀνομίας μου λήθην

καὶ καθαρισμὸν τῆς ἁμαρτίας μου;

νυνὶ δὲ εἰς γῆν ἀπελεύσομαι,

ὀρθρίζων δὲ οὐκέτι εἰμί.