₁Υἱέ, ἐμῇ σοφίᾳ πρόσεχε,

ἐμοῖς δὲ λόγοις παράβαλλε σὸν οὖς,

₂ἵνα φυλάξῃς ἔννοιαν ἀγαθήν·

αἴσθησιν δὲ ἐμῶν χειλέων ἐντέλλομαί σοι.

₃μὴ πρόσεχε φαύλῃ γυναικί·

μέλι γὰρ ἀποστάζει ἀπὸ χειλέων γυναικὸς πόρνης,

ἣ πρὸς καιρὸν λιπαίνει σὸν φάρυγγα,

₄ὕστερον μέντοι πικρότερον χολῆς εὑρήσεις

καὶ ἠκονημένον μᾶλλον μαχαίρας διστόμου.

₅τῆς γὰρ ἀφροσύνης οἱ πόδες κατάγουσιν

τοὺς χρωμένους αὐτῇ μετὰ θανάτου εἰς τὸν ᾅδην,

τὰ δὲ ἴχνη αὐτῆς οὐκ ἐρείδεται·

₆ὁδοὺς γὰρ ζωῆς οὐκ ἐπέρχεται,

σφαλεραὶ δὲ αἱ τροχιαὶ αὐτῆς καὶ οὐκ εὔγνωστοι.

₇νῦν οὖν, υἱέ, ἄκουέ μου

καὶ μὴ ἀκύρους ποιήσῃς ἐμοὺς λόγους·

₈μακρὰν ποίησον ἀπ᾽ αὐτῆς σὴν ὁδόν,

μὴ ἐγγίσῃς πρὸς θύραις οἴκων αὐτῆς,

₉ἵνα μὴ πρόῃ ἄλλοις ζωήν σου

καὶ σὸν βίον ἀνελεήμοσιν,

₁₀ἵνα μὴ πλησθῶσιν ἀλλότριοι σῆς ἰσχύος,

οἱ δὲ σοὶ πόνοι εἰς οἴκους ἀλλοτρίων εἰσέλθωσιν,

₁₁καὶ μεταμεληθήσῃ ἐπ᾽ ἐσχάτων,

ἡνίκα ἂν κατατριβῶσιν σάρκες σώματός σου,

₁₂καὶ ἐρεῖς Πῶς ἐμίσησα παιδείαν,

καὶ ἐλέγχους ἐξέκλινεν ἡ καρδία μου·

₁₃οὐκ ἤκουον φωνὴν παιδεύοντός με καὶ διδάσκοντός με

οὐδὲ παρέβαλλον τὸ οὖς μου·

₁₄παρ᾽ ὀλίγον ἐγενόμην ἐν παντὶ κακῷ

ἐν μέσῳ ἐκκλησίας καὶ συναγωγῆς.

₁₅πῖνε ὕδατα ἀπὸ σῶν ἀγγείων

καὶ ἀπὸ σῶν φρεάτων πηγῆς.

₁₆μὴ ὑπερεκχείσθω σοι τὰ ὕδατα ἐκ τῆς σῆς πηγῆς,

εἰς δὲ σὰς πλατείας διαπορευέσθω τὰ σὰ ὕδατα·

₁₇ἔστω σοι μόνῳ ὑπάρχοντα,

καὶ μηδεὶς ἀλλότριος μετασχέτω σοι·

₁₈ἡ πηγή σου τοῦ ὕδατος ἔστω σοι ἰδία,

καὶ συνευφραίνου μετὰ γυναικὸς τῆς ἐκ νεότητός σου.

₁₉ἔλαφος φιλίας καὶ πῶλος σῶν χαρίτων ὁμιλείτω σοι,

ἡ δὲ ἰδία ἡγείσθω σου καὶ συνέστω σοι ἐν παντὶ καιρῷ

ἐν γὰρ τῇ ταύτης φιλίᾳ συμπεριφερόμενος πολλοστὸς ἔσῃ.

₂₀μὴ πολὺς ἴσθι πρὸς ἀλλοτρίαν

μηδὲ συνέχου ἀγκάλαις τῆς μὴ ἰδίας·

₂₁ἐνώπιον γάρ εἰσιν τῶν τοῦ θεοῦ ὀφθαλμῶν ὁδοὶ ἀνδρός,

εἰς δὲ πάσας τὰς τροχιὰς αὐτοῦ σκοπεύει.

₂₂παρανομίαι ἄνδρα ἀγρεύουσιν,

σειραῖς δὲ τῶν ἑαυτοῦ ἁμαρτιῶν ἕκαστος σφίγγεται·

₂₃οὗτος τελευτᾷ μετὰ ἀπαιδεύτων,

ἐκ δὲ πλήθους τῆς ἑαυτοῦ βιότητος ἐξερρίφη καὶ

ἀπώλετο δι᾽ ἀφροσύνην.