₂Ὑψώσω σε, κύριε, ὅτι ὑπέλαβές με

καὶ οὐκ ηὔφρανας τοὺς ἐχθρούς μου ἐπ᾽ ἐμέ.

₃κύριε ὁ θεός μου, ἐκέκραξα πρὸς σέ, καὶ ἰάσω με·

₄κύριε, ἀνήγαγες ἐξ ᾅδου τὴν ψυχήν μου,

ἔσωσάς με ἀπὸ τῶν καταβαινόντων εἰς λάκκον.

₅ψάλατε τῷ κυρίῳ, οἱ ὅσιοι αὐτοῦ,

καὶ ἐξομολογεῖσθε τῇ μνήμῃ τῆς ἁγιωσύνης αὐτοῦ·

₆ὅτι ὀργὴ ἐν τῷ θυμῷ αὐτοῦ,

καὶ ζωὴ ἐν τῷ θελήματι αὐτοῦ·

τὸ ἑσπέρας αὐλισθήσεται κλαυθμὸς

καὶ εἰς τὸ πρωὶ ἀγαλλίασις.

₇ἐγὼ δὲ εἶπα ἐν τῇ εὐθηνίᾳ μου

Οὐ μὴ σαλευθῶ εἰς τὸν αἰῶνα.

₈κύριε, ἐν τῷ θελήματί σου παρέσχου τῷ κάλλει μου δύναμιν·

ἀπέστρεψας δὲ τὸ πρόσωπόν σου, καὶ ἐγενήθην τεταραγμένος.

₉πρὸς σέ, κύριε, κεκράξομαι

καὶ πρὸς τὸν θεόν μου δεηθήσομαι

₁₀Τίς ὠφέλεια ἐν τῷ αἵματί μου,

ἐν τῷ καταβῆναί με εἰς διαφθοράν;

μὴ ἐξομολογήσεταί σοι χοῦς

ἢ ἀναγγελεῖ τὴν ἀλήθειάν σου;

₁₁ἤκουσεν κύριος καὶ ἠλέησέν με,

κύριος ἐγενήθη βοηθός μου.

₁₂ἔστρεψας τὸν κοπετόν μου εἰς χορὸν ἐμοί,

διέρρηξας τὸν σάκκον μου καὶ περιέζωσάς με εὐφροσύνην,

₁₃ὅπως ἂν ψάλῃ σοι ἡ δόξα μου καὶ οὐ μὴ κατανυγῶ·

κύριε ὁ θεός μου, εἰς τὸν αἰῶνα ἐξομολογήσομαί σοι.