₁Εἰς τὸ τέλος· ψαλμὸς τῷ Δαυιδ· ἐκστάσεως.

₂Ἐπὶ σοί, κύριε, ἤλπισα, μὴ καταισχυνθείην εἰς τὸν αἰῶνα·

ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ῥῦσαί με καὶ ἐξελοῦ με.

₃κλῖνον πρός με τὸ οὖς σου,

τάχυνον τοῦ ἐξελέσθαι με·

γενοῦ μοι εἰς θεὸν ὑπερασπιστὴν

καὶ εἰς οἶκον καταφυγῆς τοῦ σῶσαί με.

₄ὅτι κραταίωμά μου καὶ καταφυγή μου εἶ σὺ

καὶ ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου ὁδηγήσεις με καὶ διαθρέψεις με·

₅ἐξάξεις με ἐκ παγίδος ταύτης, ἧς ἔκρυψάν μοι,

ὅτι σὺ εἶ ὁ ὑπερασπιστής μου.

₆εἰς χεῖράς σου παραθήσομαι τὸ πνεῦμά μου·

ἐλυτρώσω με, κύριε ὁ θεὸς τῆς ἀληθείας.

₇ἐμίσησας τοὺς διαφυλάσσοντας ματαιότητας διὰ κενῆς·

ἐγὼ δὲ ἐπὶ τῷ κυρίῳ ἤλπισα.

₈ἀγαλλιάσομαι καὶ εὐφρανθήσομαι ἐπὶ τῷ ἐλέει σου,

ὅτι ἐπεῖδες τὴν ταπείνωσίν μου,

ἔσωσας ἐκ τῶν ἀναγκῶν τὴν ψυχήν μου

₉καὶ οὐ συνέκλεισάς με εἰς χεῖρας ἐχθροῦ,

ἔστησας ἐν εὐρυχώρῳ τοὺς πόδας μου.

₁₀ἐλέησόν με, κύριε, ὅτι θλίβομαι·

ἐταράχθη ἐν θυμῷ ὁ ὀφθαλμός μου,

ἡ ψυχή μου καὶ ἡ γαστήρ μου.

₁₁ὅτι ἐξέλιπεν ἐν ὀδύνῃ ἡ ζωή μου

καὶ τὰ ἔτη μου ἐν στεναγμοῖς·

ἠσθένησεν ἐν πτωχείᾳ ἡ ἰσχύς μου,

καὶ τὰ ὀστᾶ μου ἐταράχθησαν.

₁₂παρὰ πάντας τοὺς ἐχθρούς μου ἐγενήθην ὄνειδος

καὶ τοῖς γείτοσίν μου σφόδρα

καὶ φόβος τοῖς γνωστοῖς μου,

οἱ θεωροῦντές με ἔξω ἔφυγον ἀπ᾽ ἐμοῦ.

₁₃ἐπελήσθην ὡσεὶ νεκρὸς ἀπὸ καρδίας,

ἐγενήθην ὡσεὶ σκεῦος ἀπολωλός.

₁₄ὅτι ἤκουσα ψόγον πολλῶν παροικούντων κυκλόθεν·

ἐν τῷ ἐπισυναχθῆναι αὐτοὺς ἅμα ἐπ᾽ ἐμὲ

τοῦ λαβεῖν τὴν ψυχήν μου ἐβουλεύσαντο.

₁₅ἐγὼ δὲ ἐπὶ σὲ ἤλπισα, κύριε·

εἶπα Σὺ εἶ ὁ θεός μου.

₁₆ἐν ταῖς χερσίν σου οἱ καιροί μου·

ῥῦσαί με ἐκ χειρὸς ἐχθρῶν μου

καὶ ἐκ τῶν καταδιωκόντων με.

₁₇ἐπίφανον τὸ πρόσωπόν σου ἐπὶ τὸν δοῦλόν σου,

σῶσόν με ἐν τῷ ἐλέει σου.

₁₈κύριε, μὴ καταισχυνθείην, ὅτι ἐπεκαλεσάμην σε·

αἰσχυνθείησαν οἱ ἀσεβεῖς καὶ καταχθείησαν εἰς ᾅδου.

₁₉ἄλαλα γενηθήτω τὰ χείλη τὰ δόλια

τὰ λαλοῦντα κατὰ τοῦ δικαίου ἀνομίαν

ἐν ὑπερηφανίᾳ καὶ ἐξουδενώσει.

₂₀ὡς πολὺ τὸ πλῆθος τῆς χρηστότητός σου, κύριε,

ἧς ἔκρυψας τοῖς φοβουμένοις σε,

ἐξειργάσω τοῖς ἐλπίζουσιν ἐπὶ σὲ

ἐναντίον τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων.

₂₁κατακρύψεις αὐτοὺς ἐν ἀποκρύφῳ τοῦ προσώπου σου ἀπὸ ταραχῆς ἀνθρώπων,

σκεπάσεις αὐτοὺς ἐν σκηνῇ ἀπὸ ἀντιλογίας γλωσσῶν.

₂₂εὐλογητὸς κύριος, ὅτι ἐθαυμάστωσεν τὸ ἔλεος αὐτοῦ ἐν πόλει περιοχῆς.

₂₃ἐγὼ δὲ εἶπα ἐν τῇ ἐκστάσει μου

Ἀπέρριμμαι ἄρα ἀπὸ προσώπου τῶν ὀφθαλμῶν σου.

διὰ τοῦτο εἰσήκουσας τῆς φωνῆς τῆς δεήσεώς μου

ἐν τῷ κεκραγέναι με πρὸς σέ.

₂₄ἀγαπήσατε τὸν κύριον, πάντες οἱ ὅσιοι αὐτοῦ,

ὅτι ἀληθείας ἐκζητεῖ κύριος

καὶ ἀνταποδίδωσιν τοῖς περισσῶς ποιοῦσιν ὑπερηφανίαν.

₂₅ἀνδρίζεσθε, καὶ κραταιούσθω ἡ καρδία ὑμῶν,

πάντες οἱ ἐλπίζοντες ἐπὶ κύριον.