₂Φησὶν ὁ παράνομος τοῦ ἁμαρτάνειν ἐν ἑαυτῷ,

οὐκ ἔστιν φόβος θεοῦ ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ·

₃ὅτι ἐδόλωσεν ἐνώπιον αὐτοῦ

τοῦ εὑρεῖν τὴν ἀνομίαν αὐτοῦ καὶ μισῆσαι.

₄τὰ ῥήματα τοῦ στόματος αὐτοῦ ἀνομία καὶ δόλος,

οὐκ ἐβουλήθη συνιέναι τοῦ ἀγαθῦναι·

₅ἀνομίαν διελογίσατο ἐπὶ τῆς κοίτης αὐτοῦ,

παρέστη πάσῃ ὁδῷ οὐκ ἀγαθῇ,

τῇ δὲ κακίᾳ οὐ προσώχθισεν.

₆κύριε, ἐν τῷ οὐρανῷ τὸ ἔλεός σου,

καὶ ἡ ἀλήθειά σου ἕως τῶν νεφελῶν·

₇ἡ δικαιοσύνη σου ὡσεὶ ὄρη θεοῦ,

τὰ κρίματά σου ἄβυσσος πολλή·

ἀνθρώπους καὶ κτήνη σώσεις, κύριε.

₈ὡς ἐπλήθυνας τὸ ἔλεός σου, ὁ θεός·

οἱ δὲ υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων ἐν σκέπῃ τῶν πτερύγων σου ἐλπιοῦσιν.

₉μεθυσθήσονται ἀπὸ πιότητος τοῦ οἴκου σου,

καὶ τὸν χειμάρρουν τῆς τρυφῆς σου ποτιεῖς αὐτούς·

₁₀ὅτι παρὰ σοὶ πηγὴ ζωῆς,

ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς.

₁₁παράτεινον τὸ ἔλεός σου τοῖς γινώσκουσίν σε

καὶ τὴν δικαιοσύνην σου τοῖς εὐθέσι τῇ καρδίᾳ.

₁₂μὴ ἐλθέτω μοι ποὺς ὑπερηφανίας,

καὶ χεὶρ ἁμαρτωλῶν μὴ σαλεύσαι με.

₁₃ἐκεῖ ἔπεσον οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν,

ἐξώσθησαν καὶ οὐ μὴ δύνωνται στῆναι.