₁Σὺ τὴν σοφίαν κηρύξεις, ἵνα φρόνησίς σοι ὑπακούσῃ·

₂ἐπὶ γὰρ τῶν ὑψηλῶν ἄκρων ἐστίν,

ἀνὰ μέσον δὲ τῶν τρίβων ἕστηκεν·

₃παρὰ γὰρ πύλαις δυναστῶν παρεδρεύει,

ἐν δὲ εἰσόδοις ὑμνεῖται

₄Ὑμᾶς, ὦ ἄνθρωποι, παρακαλῶ

καὶ προΐεμαι ἐμὴν φωνὴν υἱοῖς ἀνθρώπων·

₅νοήσατε, ἄκακοι, πανουργίαν,

οἱ δὲ ἀπαίδευτοι, ἔνθεσθε καρδίαν.

₆εἰσακούσατέ μου, σεμνὰ γὰρ ἐρῶ

καὶ ἀνοίσω ἀπὸ χειλέων ὀρθά·

₇ὅτι ἀλήθειαν μελετήσει ὁ φάρυγξ μου,

ἐβδελυγμένα δὲ ἐναντίον ἐμοῦ χείλη ψευδῆ.

₈μετὰ δικαιοσύνης πάντα τὰ ῥήματα τοῦ στόματός μου,

οὐδὲν ἐν αὐτοῖς σκολιὸν οὐδὲ στραγγαλῶδες·

₉πάντα ἐνώπια τοῖς συνιοῦσιν

καὶ ὀρθὰ τοῖς εὑρίσκουσι γνῶσιν.

₁₀λάβετε παιδείαν καὶ μὴ ἀργύριον

καὶ γνῶσιν ὑπὲρ χρυσίον δεδοκιμασμένον,

ἀνθαιρεῖσθε δὲ αἴσθησιν χρυσίου καθαροῦ·

₁₁κρείσσων γὰρ σοφία λίθων πολυτελῶν,

πᾶν δὲ τίμιον οὐκ ἄξιον αὐτῆς ἐστιν.

₁₂ἐγὼ ἡ σοφία κατεσκήνωσα βουλήν,

καὶ γνῶσιν καὶ ἔννοιαν ἐγὼ ἐπεκαλεσάμην.

₁₃φόβος κυρίου μισεῖ ἀδικίαν,

ὕβριν τε καὶ ὑπερηφανίαν καὶ ὁδοὺς πονηρῶν·

μεμίσηκα δὲ ἐγὼ διεστραμμένας ὁδοὺς κακῶν.

₁₄ἐμὴ βουλὴ καὶ ἀσφάλεια,

ἐμὴ φρόνησις, ἐμὴ δὲ ἰσχύς·

₁₅δι᾽ ἐμοῦ βασιλεῖς βασιλεύουσιν,

καὶ οἱ δυνάσται γράφουσιν δικαιοσύνην·

₁₆δι᾽ ἐμοῦ μεγιστᾶνες μεγαλύνονται,

καὶ τύραννοι δι᾽ ἐμοῦ κρατοῦσι γῆς.

₁₇ἐγὼ τοὺς ἐμὲ φιλοῦντας ἀγαπῶ,

οἱ δὲ ἐμὲ ζητοῦντες εὑρήσουσιν.

₁₈πλοῦτος καὶ δόξα ἐμοὶ ὑπάρχει

καὶ κτῆσις πολλῶν καὶ δικαιοσύνη·

₁₉βέλτιον ἐμὲ καρπίζεσθαι ὑπὲρ χρυσίον καὶ λίθον τίμιον,

τὰ δὲ ἐμὰ γενήματα κρείσσω ἀργυρίου ἐκλεκτοῦ.

₂₀ἐν ὁδοῖς δικαιοσύνης περιπατῶ

καὶ ἀνὰ μέσον τρίβων δικαιώματος ἀναστρέφομαι,

₂₁ἵνα μερίσω τοῖς ἐμὲ ἀγαπῶσιν ὕπαρξιν

καὶ τοὺς θησαυροὺς αὐτῶν ἐμπλήσω ἀγαθῶν.

_21aἐὰν ἀναγγείλω ὑμῖν τὰ καθ᾽ ἡμέραν γινόμενα,

μνημονεύσω τὰ ἐξ αἰῶνος ἀριθμῆσαι.

₂₂κύριος ἔκτισέν με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ εἰς ἔργα αὐτοῦ,

₂₃πρὸ τοῦ αἰῶνος ἐθεμελίωσέν με ἐν ἀρχῇ,

₂₄πρὸ τοῦ τὴν γῆν ποιῆσαι καὶ πρὸ τοῦ τὰς ἀβύσσους ποιῆσαι,

πρὸ τοῦ προελθεῖν τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων,

₂₅πρὸ τοῦ ὄρη ἑδρασθῆναι,

πρὸ δὲ πάντων βουνῶν γεννᾷ με.

₂₆κύριος ἐποίησεν χώρας καὶ ἀοικήτους

καὶ ἄκρα οἰκούμενα τῆς ὑπ᾽ οὐρανόν.

₂₇ἡνίκα ἡτοίμαζεν τὸν οὐρανόν, συμπαρήμην αὐτῷ,

καὶ ὅτε ἀφώριζεν τὸν ἑαυτοῦ θρόνον ἐπ᾽ ἀνέμων.

₂₈ἡνίκα ἰσχυρὰ ἐποίει τὰ ἄνω νέφη,

καὶ ὡς ἀσφαλεῖς ἐτίθει πηγὰς τῆς ὑπ᾽ οὐρανὸν

₂₉καὶ ἰσχυρὰ ἐποίει τὰ θεμέλια τῆς γῆς,

₃₀ἤμην παρ᾽ αὐτῷ ἁρμόζουσα,

ἐγὼ ἤμην ᾗ προσέχαιρεν.

καθ᾽ ἡμέραν δὲ εὐφραινόμην ἐν προσώπῳ αὐτοῦ ἐν παντὶ καιρῷ,

₃₁ὅτε εὐφραίνετο τὴν οἰκουμένην συντελέσας

καὶ ἐνευφραίνετο ἐν υἱοῖς ἀνθρώπων.

₃₂νῦν οὖν, υἱέ, ἄκουέ μου.

₃₄μακάριος ἀνήρ, ὃς εἰσακούσεταί μου,

καὶ ἄνθρωπος, ὃς τὰς ἐμὰς ὁδοὺς φυλάξει

ἀγρυπνῶν ἐπ᾽ ἐμαῖς θύραις καθ᾽ ἡμέραν

τηρῶν σταθμοὺς ἐμῶν εἰσόδων·

₃₅αἱ γὰρ ἔξοδοί μου ἔξοδοι ζωῆς,

καὶ ἑτοιμάζεται θέλησις παρὰ κυρίου.

₃₆οἱ δὲ εἰς ἐμὲ ἁμαρτάνοντες ἀσεβοῦσιν τὰς ἑαυτῶν ψυχάς,

καὶ οἱ μισοῦντές με ἀγαπῶσιν θάνατον.