Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν κύριον.

κύριε ὁ θεός μου, ἐμεγαλύνθης σφόδρα,

ἐξομολόγησιν καὶ εὐπρέπειαν ἐνεδύσω

₂ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον,

ἐκτείνων τὸν οὐρανὸν ὡσεὶ δέρριν·

₃ὁ στεγάζων ἐν ὕδασιν τὰ ὑπερῷα αὐτοῦ,

ὁ τιθεὶς νέφη τὴν ἐπίβασιν αὐτοῦ,

ὁ περιπατῶν ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων·

₄ὁ ποιῶν τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα

καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πῦρ φλέγον.

₅ἐθεμελίωσεν τὴν γῆν ἐπὶ τὴν ἀσφάλειαν αὐτῆς,

οὐ κλιθήσεται εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.

₆ἄβυσσος ὡς ἱμάτιον τὸ περιβόλαιον αὐτοῦ,

ἐπὶ τῶν ὀρέων στήσονται ὕδατα·

₇ἀπὸ ἐπιτιμήσεώς σου φεύξονται,

ἀπὸ φωνῆς βροντῆς σου δειλιάσουσιν.

₈ἀναβαίνουσιν ὄρη καὶ καταβαίνουσιν πεδία

εἰς τόπον, ὃν ἐθεμελίωσας αὐτοῖς·

₉ὅριον ἔθου, ὃ οὐ παρελεύσονται,

οὐδὲ ἐπιστρέψουσιν καλύψαι τὴν γῆν.

₁₀ὁ ἐξαποστέλλων πηγὰς ἐν φάραγξιν,

ἀνὰ μέσον τῶν ὀρέων διελεύσονται ὕδατα·

₁₁ποτιοῦσιν πάντα τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ,

προσδέξονται ὄναγροι εἰς δίψαν αὐτῶν·

₁₂ἐπ᾽ αὐτὰ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσει,

ἐκ μέσου τῶν πετρῶν δώσουσιν φωνήν.

₁₃ποτίζων ὄρη ἐκ τῶν ὑπερῴων αὐτοῦ,

ἀπὸ καρποῦ τῶν ἔργων σου χορτασθήσεται ἡ γῆ.

₁₄ἐξανατέλλων χόρτον τοῖς κτήνεσιν

καὶ χλόην τῇ δουλείᾳ τῶν ἀνθρώπων

τοῦ ἐξαγαγεῖν ἄρτον ἐκ τῆς γῆς·

₁₅καὶ οἶνος εὐφραίνει καρδίαν ἀνθρώπου

τοῦ ἱλαρῦναι πρόσωπον ἐν ἐλαίῳ,

καὶ ἄρτος καρδίαν ἀνθρώπου στηρίζει.

₁₆χορτασθήσεται τὰ ξύλα τοῦ πεδίου,

αἱ κέδροι τοῦ Λιβάνου, ἃς ἐφύτευσεν·

₁₇ἐκεῖ στρουθία ἐννοσσεύσουσιν,

τοῦ ἐρωδιοῦ ἡ οἰκία ἡγεῖται αὐτῶν.

₁₈ὄρη τὰ ὑψηλὰ ταῖς ἐλάφοις,

πέτρα καταφυγὴ τοῖς χοιρογρυλλίοις.

₁₉ἐποίησεν σελήνην εἰς καιρούς,

ὁ ἥλιος ἔγνω τὴν δύσιν αὐτοῦ.

₂₀ἔθου σκότος, καὶ ἐγένετο νύξ,

ἐν αὐτῇ διελεύσονται πάντα τὰ θηρία τοῦ δρυμοῦ,

₂₁σκύμνοι ὠρυόμενοι ἁρπάσαι

καὶ ζητῆσαι παρὰ τοῦ θεοῦ βρῶσιν αὐτοῖς.

₂₂ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος, καὶ συνήχθησαν

καὶ ἐν ταῖς μάνδραις αὐτῶν κοιτασθήσονται·

₂₃ἐξελεύσεται ἄνθρωπος ἐπὶ τὸ ἔργον αὐτοῦ

καὶ ἐπὶ τὴν ἐργασίαν αὐτοῦ ἕως ἑσπέρας.

₂₄ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, κύριε·

πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας,

ἐπληρώθη ἡ γῆ τῆς κτήσεώς σου.

₂₅αὕτη ἡ θάλασσα ἡ μεγάλη καὶ εὐρύχωρος,

ἐκεῖ ἑρπετά, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός,

ζῷα μικρὰ μετὰ μεγάλων·

₂₆ἐκεῖ πλοῖα διαπορεύονται,

δράκων οὗτος, ὃν ἔπλασας ἐμπαίζειν αὐτῷ.

₂₇πάντα πρὸς σὲ προσδοκῶσιν

δοῦναι τὴν τροφὴν αὐτοῖς εὔκαιρον.

₂₈δόντος σου αὐτοῖς συλλέξουσιν,

ἀνοίξαντος δέ σου τὴν χεῖρα τὰ σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος.

₂₉ἀποστρέψαντος δέ σου τὸ πρόσωπον ταραχθήσονται·

ἀντανελεῖς τὸ πνεῦμα αὐτῶν, καὶ ἐκλείψουσιν

καὶ εἰς τὸν χοῦν αὐτῶν ἐπιστρέψουσιν.

₃₀ἐξαποστελεῖς τὸ πνεῦμά σου, καὶ κτισθήσονται,

καὶ ἀνακαινιεῖς τὸ πρόσωπον τῆς γῆς.

₃₁ἤτω ἡ δόξα κυρίου εἰς τὸν αἰῶνα,

εὐφρανθήσεται κύριος ἐπὶ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ·

₃₂ὁ ἐπιβλέπων ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέμειν,

ὁ ἁπτόμενος τῶν ὀρέων καὶ καπνίζονται.

₃₃ᾄσω τῷ κυρίῳ ἐν τῇ ζωῇ μου,

ψαλῶ τῷ θεῷ μου, ἕως ὑπάρχω·

₃₄ἡδυνθείη αὐτῷ ἡ διαλογή μου,

ἐγὼ δὲ εὐφρανθήσομαι ἐπὶ τῷ κυρίῳ.

₃₅ἐκλίποισαν ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ τῆς γῆς

καὶ ἄνομοι ὥστε μὴ ὑπάρχειν αὐτούς.

εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν κύριον.