Εὐλογητὸς κύριος ὁ θεός μου

ὁ διδάσκων τὰς χεῖράς μου εἰς παράταξιν,

τοὺς δακτύλους μου εἰς πόλεμον·

₂ἔλεός μου καὶ καταφυγή μου,

ἀντιλήμπτωρ μου καὶ ῥύστης μου,

ὑπερασπιστής μου, καὶ ἐπ᾽ αὐτῷ ἤλπισα,

ὁ ὑποτάσσων τὸν λαόν μου ὑπ᾽ ἐμέ.

₃κύριε, τί ἐστιν ἄνθρωπος, ὅτι ἐγνώσθης αὐτῷ,

ἢ υἱὸς ἀνθρώπου, ὅτι λογίζῃ αὐτόν;

₄ἄνθρωπος ματαιότητι ὡμοιώθη,

αἱ ἡμέραι αὐτοῦ ὡσεὶ σκιὰ παράγουσιν.

₅κύριε, κλῖνον οὐρανούς σου καὶ κατάβηθι,

ἅψαι τῶν ὀρέων, καὶ καπνισθήσονται·

₆ἄστραψον ἀστραπὴν καὶ σκορπιεῖς αὐτούς,

ἐξαπόστειλον τὰ βέλη σου καὶ συνταράξεις αὐτούς.

₇ἐξαπόστειλον τὴν χεῖρά σου ἐξ ὕψους,

ἐξελοῦ με καὶ ῥῦσαί με ἐξ ὑδάτων πολλῶν,

ἐκ χειρὸς υἱῶν ἀλλοτρίων,

₈ὧν τὸ στόμα ἐλάλησεν ματαιότητα,

καὶ ἡ δεξιὰ αὐτῶν δεξιὰ ἀδικίας.

₉ὁ θεός, ᾠδὴν καινὴν ᾄσομαί σοι,

ἐν ψαλτηρίῳ δεκαχόρδῳ ψαλῶ σοι

₁₀τῷ διδόντι τὴν σωτηρίαν τοῖς βασιλεῦσιν,

τῷ λυτρουμένῳ Δαυιδ τὸν δοῦλον αὐτοῦ ἐκ ῥομφαίας πονηρᾶς.

₁₁ῥῦσαί με καὶ ἐξελοῦ με ἐκ χειρὸς υἱῶν ἀλλοτρίων,

ὧν τὸ στόμα ἐλάλησεν ματαιότητα

καὶ ἡ δεξιὰ αὐτῶν δεξιὰ ἀδικίας.

₁₂ὧν οἱ υἱοὶ ὡς νεόφυτα

ἡδρυμμένα ἐν τῇ νεότητι αὐτῶν,

αἱ θυγατέρες αὐτῶν κεκαλλωπισμέναι

περικεκοσμημέναι ὡς ὁμοίωμα ναοῦ,

₁₃τὰ ταμιεῖα αὐτῶν πλήρη

ἐξερευγόμενα ἐκ τούτου εἰς τοῦτο,

τὰ πρόβατα αὐτῶν πολυτόκα

πληθύνοντα ἐν ταῖς ἐξόδοις αὐτῶν,

₁₄οἱ βόες αὐτῶν παχεῖς,

οὐκ ἔστιν κατάπτωμα φραγμοῦ οὐδὲ διέξοδος

οὐδὲ κραυγὴ ἐν ταῖς πλατείαις αὐτῶν,

₁₅ἐμακάρισαν τὸν λαόν, ᾧ ταῦτά ἐστιν·

μακάριος ὁ λαός, οὗ κύριος ὁ θεὸς αὐτοῦ.