₂Εἰσάκουσον, ὁ θεός, τῆς φωνῆς μου ἐν τῷ δέεσθαί με,

ἀπὸ φόβου ἐχθροῦ ἐξελοῦ τὴν ψυχήν μου.

₃ἐσκέπασάς με ἀπὸ συστροφῆς πονηρευομένων,

ἀπὸ πλήθους ἐργαζομένων τὴν ἀνομίαν,

₄οἵτινες ἠκόνησαν ὡς ῥομφαίαν τὰς γλώσσας αὐτῶν,

ἐνέτειναν τόξον αὐτῶν πρᾶγμα πικρὸν

₅τοῦ κατατοξεῦσαι ἐν ἀποκρύφοις ἄμωμον,

ἐξάπινα κατατοξεύσουσιν αὐτὸν καὶ οὐ φοβηθήσονται.

₆ἐκραταίωσαν ἑαυτοῖς λόγον πονηρόν,

διηγήσαντο τοῦ κρύψαι παγίδας·

εἶπαν Τίς ὄψεται αὐτούς;

₇ἐξηρεύνησαν ἀνομίας,

ἐξέλιπον ἐξερευνῶντες ἐξερευνήσει.

προσελεύσεται ἄνθρωπος, καὶ καρδία βαθεῖα,

₈καὶ ὑψωθήσεται ὁ θεός.

βέλος νηπίων ἐγενήθησαν αἱ πληγαὶ αὐτῶν,

₉καὶ ἐξησθένησαν ἐπ᾽ αὐτοὺς αἱ γλῶσσαι αὐτῶν.

ἐταράχθησαν πάντες οἱ θεωροῦντες αὐτούς,

₁₀καὶ ἐφοβήθη πᾶς ἄνθρωπος.

καὶ ἀνήγγειλαν τὰ ἔργα τοῦ θεοῦ

καὶ τὰ ποιήματα αὐτοῦ συνῆκαν.

₁₁εὐφρανθήσεται δίκαιος ἐπὶ τῷ κυρίῳ καὶ ἐλπιεῖ ἐπ᾽ αὐτόν,

καὶ ἐπαινεσθήσονται πάντες οἱ εὐθεῖς τῇ καρδίᾳ.